luskiewnik Menu Łuszczyca - Psoriasis - etiologia Łuszczyca - Psoriasis – objawy i przebieg Łuszczycowe zapalenie stawów - Arthritis psoriatica Formy łuszczycy - Psoriasis Leczenie - łuszczycy Psoriasis Lata przedwojenne i lata 50. XX wieku Lata 60-80 XX wieku Lata 90 XX wieku i lata 2000-2004 Hormonoterapia łuszczycy – psoriasis – wady i zalety Nowoczesne formy leków dziegciowych stosowanych w leczeniu łuszczycy Wybrane preparaty dermatologiczne pochodne witaminy D3 Fitoterapia łuszczycy Nowości w fitoterapii psoriasis Metody leczenia łuszczycy o ciężkim przebiegu i opornej na terapię klasyczną Leczenie zewnętrzne Inne nowe leki przeciwłuszczycowe - antipsoriatica lub stare, ale stosowane od niedawna do leczenia łuszczycy Forum Chat Wiadomości trądzikowe z kraju i ze świata – tutaj również opisujemy nowe preparaty przeciwłuszczycowe Powrót do strony głównej

Henryk S. Różański Łuszczyca - Psoriasis etiologia, objawy i przebieg, leczenie dawne i współczesne leki przeciwłuszczycowe - Antipsoriatica Okres przedwojenny i lata 50 XX wieku Od dawna wiedziano, że łuszczyca jest trudna do wyleczenia. W dawnej medycynie wykorzystywano do leczenia chorób proste związki chemiczne i pierwiastki, najczęściej pochodzenia naturalnego lub uzyskane w prostych syntezach. Zupełny brak znajomości etiopatogenezy łuszczycy i skromny asortyment preparatów leczniczych uniemożliwiał ogólne lub też przyczynowe leczenie łuszczycy. W leczeniu łuszczycy wykorzystywano głównie preparaty zewnętrzne oparte na kwasie salicylowym, fenolu krystalicznym, rezorcynie, dziegciu (np. brzozowy, bukowy, sosnowy), związkach rtęci, ołowiu, siarce, kwasie pirogalusowym (pochodny fenolu), ichtiolu, bizmucie, balsamie peruwiańskim i cynku. Wykorzystywano także niektóre barwniki, np. gencjanę, fuksynę. Substancje te wchodziły w skład rozmaitych preparatów złożonych, np. Pasta Lassara, Pigmentum Castellani, Unguentum Wilkinsoni, Liquor Carbonis detergens (smoła pogazowa + nalewka mydlnicowa). Opis większości tych leków oraz sposób ich stosowania można znaleźć na stronie: http://rozanski.ch/antisepticum2002.htm Wykorzystywano również wodne i alkoholowe wyciągi z brzozy, nagietka i łopianu: nalewkę, sok, napar, odwar, wyciągi olejowe. Psoriasis – zmiany na kolanie Przykłady dawnych receptur oficjalnych: Rp. 1. Maść dziegciowo-salicylowa Ol. Rusci, czyli Pix Betulae (dziegieć brzozowy) - 10% Ac. salicylici (kwas salicylowy) – 5% Saponis viridis, czyli mydło potasowe zielone – 20% Vaselini (wazelina) et Lanolini (lanolina) ad (do) 100% D.S. Maść wcierać 2 razy dz. w zmiany skórne. Rp. 2. Olej salicylowy. Acidi salicylici - 5-10 g Ol. Ricini (olej rycynowy) – ad (do) 100 g M.f.sol. (mieszać do rozpuszczenia i uzyskania roztworu). D.S. Wcierać w skórę owłosioną ze zmianami łuszczycowymi. Rp. 3. Maść z kwasem pirogalusowym. Acidi salicylici – 5 g solve in Ol. Ricini q.s. (rozpuścić w oleju rycynowym) Ol. Rusci (dziegieć brzozowy) - 5 g Acidi pyrogallici (kwas pirogalusowy) – 5 g Vaselini flavi (wazelina żółta) – do 100 g M.f.ung. Mieszać do uzyskania maści. D.S. maść wcierać 2-3 razy dz. w zmiany łuszczycowe. Rp. 4. Płyn salicylowo-dziegciowy. Acidi salicylici – 2 g Liq. Carbonis deterg. (smoła=dziegieć z węgla kamiennego+nalewka z mydłoki lub mydlnicy) – 5-8 g Ol. Ricini (olej rycynowy) – 1-2 g Spir.vini 95% - ad (do) 100 g M.f.sol. Mieszać do uzyskania roztworu. D.S. Wcierać w skórę owłosioną ze zmianami łuszczycowymi. Rp. 5. Maść salicylowa Ac. salicylici 5-8 g Solve in Ol. Ricini (rozpuścić w oleju rycynowym) Vaselini flavi – ad (do) 100 g M.f.ung. Mieszać do uzyskania maści. D.S. Maść wcierać w zmiany łuszczycowe. Rp. 6. Maść salicylowo-dziegciowo-siarkowa. Ac. salicylici – 5 g Solve in. Ol. Ricini q.s. (rozpuścić w oleju rycynowym) Liq. Carbonis deterg. 5-10 g (dziegieć ze węgla kamiennego z dodatkiem nalewki saponinowej) Sulfuris ppti (siarka strącona) – 5 g Vaselini flavi – do 100 g M.f.ung. Ucierać do uzyskania maści. D.S. Maść wcierać po oczyszczeniu zmian łuszczycowych olejem salicylowym. Rp. 7. Maść rtęciowa Hydrargyri ppti albi (amidochlorek rtęci) – 5-10 g Adipis suillae (smalec) ad 100 g M.f.ung. Utrzeć maść. D.S. Smarować zmiany łuszczycowe na skórze owłosionej po uprzednim oczyszczeniu ich olejem salicylowym. Rp. 8. Oliwa salicylowa Ac. salicylici – 10% Ol. Ricini - 20% Ol. Olivar. (oliwa z oliwek) ad (do) 100 g M.f.sol. Mieszać do uzyskania roztworu. D.S. Do przemywania zmian łuszczycowych. Wykorzystywano także promienie Roentgena (X), naświetlając międzykręgowe zwoje sympatyczne w odcinku lędźwiowym i piersiowym (międzyłopatkowym). Stosowano napięcie 70 kV, filtr 0,5-1 mm Al. Chorego naświetlano 4 razy po 200 R co 7-10 dni. Psoriasis – zmiany na powiekach W terapii łuszczycy wykorzystywano preparaty arsenu, które cieszyły się dużym wówczas powodzeniem (do lat 30 XX wieku). Preparaty arsenowe podawano na skórę oraz podskórnie. W przypadku łuszczycy rzadziej arsen podawano doustnie (doustna arsenoterapia była praktykowana w innych chorobach). Arsenoterapia polegała na podawaniu acidum arsenicosum (bezwodnik arsenawy; synonimy: Arseni trioxidum = trójtlenek arsenu, arsenicum = arszenik). Małe dawki acidum arsenicosum pobudzają szpik do wytwarzania krwinek czerwonych, duże dawki hamują hemopoezę (tworzenie krwi). Hamuje przemianę materii (inhibitor oksydacji i innych procesów dysimilacji), drażni nieco błony śluzowe przewodu pokarmowego. Działa tucząco. Pobudza wzrost szpiku, mięśni i nerwów. Arszenik niszczy grzyby, pasożyty i bakterie. Działa zabijająco na pierwotniaki. W większych dawkach zabija komórki naszego ciała, powoduje nekrozę (martwicę). Arsen w małych dawkach pobudza wzrost młodych organizmów i regenerację kości po złamaniach. Tonizuje układ nerwowy, wzmaga rozwój i mineralizację kości. Pobudza wydzielanie soków trawiennych i wzmaga apetyt. Jak czytamy w starych księgach szwajcarskich arsenoterapia poprawia stan skóry. Skóra staje się grubsza, pulchniejsza, jędrniejsza. Następuje szybszy wzrost włosów i paznokci oraz przyśpieszona regeneracja skóry. Arsen leczy trądzik, liszaje, wypryski i łuszczycę. Arszenik stosowany jest także do zatruwania miazgi zębowej. Arsenoterapia wykorzystywana była do leczenia niedokrwistości, ołabienia psycho-fizycznego, wychudzenia, kiły, duru powrotnego, śpiączki afrykańskiej i białaczek. Obecnie arszenik nie jest stosowany w lecznictwie, bowiem dawki lecznicze są bliskie dawkom śmiertelnym. 100-200 mg arszeniku zabija człowieka. Leki arsenowe ulegają też kumulacji w ustroju w związku z czym arsenoterapia mogła być stosowana przez ściśle określony czas. Objawy zatrucia arszenikiem to: biegunka (charakterystyczna bieguka ryżowa), wymioty, ból głowy, silne bóle i kolki, porażenie naczyń jelit, zapaść krążeniowa, utrata świadomości i zgon. Dawka lecznicza acidum arsenicosum wynosi 2 mg podskórnie (w 1 ml rozpuszczalnika). Maksymalna dawka jednorazowa wynosi 5 mg. Arsenoterapię rozpoczynano od dawki 1 mg, potem dawkę zwiększano stopniowo do 2, 3, 4 i 5 mg 2-3 razy dziennie. Następnie dawki znowu zmniejszano stopniowo do 1 mg 2-3 razy dziennie. Maksymalna dawka dobowa wynosi 15 mg acidum arsenicosum.

Dokument i receptury chronione prawami autorskimi

Serwis luskiewnik

Poznań 2000-2004