Cytując wpis "Informacje..." z 2 VIII 2004:
Arbutyna C12H16O7 jest glikozydem fenolowym, który hydrolizuje (rozpada się) do hydrochinonu i glukozy.
Arbutyna występuje między innymi w korze i liściach gruszy, w liściach mącznicy lekarskiej, w zielu i kwiatach wrzosu, w liściach borówki. W mącznicy może być nawet 6% arbutyny. Surowce posiadają także wolny hydrochinon (około 1-1,5%).
Pokrewnym związkiem jet metyloarbutyna C13H18O7, która rozpada się do metylohydrochinonu i glukozy.
Oba zwiazki są inhibitorem tyrozynazy; hamują więc wytwarzanie barwnika melaniny w skórze. Oba hydrochinony posiadają właściwości odkażające i przeciwzapalne.
arbutyna - glikozyd fenolowy
Wzór strukturalny arbutyny (arbutinum, arbutin)
Arbutyna i metyloarbutyna rozkładają się pod wpływem alkalicznego moczu (dlatego w fitoterapii sa to surowce zalecane przy stanach zapalnych i zakażeniu układu moczowego i płciowego), enzymu roślinnego - arbutynazy, wydzieliny łojowo-potowej skóry, najlepiej - zalkalizowanej.
Najlepiej zastosować ekstrakty roślinne, nie zaś czystą arbutynę. Wyciągi roślinne zawierają odpowiednie enzymy i składniki mineralne, które uaktywnią arbutynę w skórze i uwolnią hydrochinon. Kwaśny mocz, kwaśny pot oraz zakwaszone kosmetyki, nawet jeśli posiadają czystą arbutynę - to nie działają przeciwplamiczo, bowiem ta nie jest aktywna w środowisku kwaśnym.
Wodne wyciągi z wymienionych roślin nie mogą również zbyt długo stać, bowiem arbutyna jest związkiem nietrwałym i szybko jest rozkładana do hydrochinonu, przy czym hydrochinon równie szybko traci swoją aktywność biochemiczną. Do celów leczniczych trzeba przygotowywać świeże wyciągi lub stabilizować je alkoholem. Gotowanie i alkohole denaturują wprawdzie enzym arbutynazę (rozkłądający arbutynę), jednakże zawierają również inne aktywatory hydrolizy arbutynowej. W środowisku potu, wydzieliny ropnej, w moczu, w śluzie następuje uwolnienie aktywnego hydrochinonu....
W tym miejscu należy dodać, że surowce arbutynowe wykazują synergizm farmakologiczny z wyciągami lukrecjowymi.
oraz z 11 VIII 2004:
Hydrochinon, hydrochinonum, para-dioksybenzol, C6H4(0H)2, czyli p-difenol występuje u roślin w formie glikozydowej. Można go otrzymać przez redukcję chinonu. Pod wpływem utleniaczy hydrochinon przechodzi w chinon.
W lecznictwie wykorzystywany jest hydrochinon syntetyczny w stężeniu 4-8%. Niższe stężenia (1-2%) spotyka się w kosmetykach zapobiegających hiperpigmentacjom (przebarwieniom). W stężeniu niższym niż 4% hydrochinon przestaje być skuteczny.
Hydrochinon jest antyoksydantem. Nie wpływa szkodliwie na skórę.
Substancja nietrwała, wrażliwa na tlen i światło. Działa antyseptycznie. Jest inhibitorem syntezy melaniny.
Hydrochinon jest wykorzystywany w obróbce fotograficznej jako wywoływacz, bowiem redukuje związki srebra w materiałach światłoczułych.
Ma postać krystalicznej substancji o temperaturze topnienia 170 stopni C. Łatwo rozpuszcza się w wodzie.
Pochodne hydrochinonu mają ciekawe właściwości farmakologiczne, np. chlorhydrochinon jest starym środkiem antykoncepcyjnym stosowanym dopochwowo.
m-ksylohydrochinon też jest środkiem antykoncepcyjnym; hamuje czynności gonadotropin, estrogenów i progesteronu. Występuje u roślin motylkowych (groszek bulwiasty, groszek leśny, groszek skrzydlasty, groszek siewny).
